– Ву-уй, қаламингиз бунча чиройли, буважон. Менга бериинг. Отахон ёзишдан тўхтади. Набирасининг чақнаб турган кўзларига меҳр билан термилди.    – Бераман, болажоним, албатта, бераман. Шуни ёзиб олай. Болакай қораланган қоғозга бир муддат тикилиб туриб, хонасига кириб кетди. Анчадан кейин отахон ёзишни тугатиб, тўрт букланган қоғоз орасига қаламни солди. Ухлаб ётган набирасининг бош томонига қўйди. … ҚАЛАМДАН БЕШ ЎРНАКni o’qishda davom eting.